BAKTIĞIN BENİM GÖRDÜĞÜM SENSİN

Benim diye iddia ettiğim hiçbir şey benim değil

Vallahi...

Az önce ağlarken fark ettim

“Dur” diyorum, durmuyor gözyaşlarım…

Akıp gidiyor, dinlemiyor sözümü

Mesela saçlarım da benim değil

“Artık dökülme” desem dinlemiyor ki başına buyruk

Beynime, kalbime de söz geçmiyor mesela

“unut” diyorum

“İşine bak “diyorlar asi ergen gibi

Hep burunlarının dikine dikine

“Benim bedenim, benim kararım” deriz ya

Yok öyle işte

Kaf dağındaki burnum aslında ne kadar aciz

Vakit saat tamam olana kadar sayılı zaman benim

Ve bir gün benim diye efelenendiklerim “bana müsaade ben gidiyorum buralardan diyecek”

Kısacası ara sıra öyle üstün varlıklar değil sadece aciz birer insan olduğumuzu hatırlamaya ihtiyacımız olduğunu hatırlatmak istedim

Kendi bedenimiz üstünde bile hakimiyetimiz yokken her şeyi mükemmelleştirme çabam ve kontrol etme isteğim ne kadar da yorucu

Sonuçlara odaklanarak yürüdüğümüzden hata yapıyoruz

Yolun güzel olması evet bizim sorumluluğumuzda fakat sonuçlar elimizde değil

Bunu unutuyoruz

İyi şeylere niyet edelim gerisi mi?

Allah a bırakalım...

Bir evi alabilmek için nelerden vazgeçtik kim bilir

Kaç tatil

Kaç kıyafet

Kaç ailece yenilecek dışarıda akşam yemeği

Kaç yardım eder misin diyen ihtiyaç sahibi

Çalışıp çabaladığın uğruna nelerden vazgeçip de aldığın bir depremle yok oldu

Geçip giden onca zaman, ertelenen birçok şeyle beraber

Hayatı ertelemeyin

Anı biriktirin

İnsanı kazandıkları değil, kaybettikleri acıtır çünkü

“Nasıl mutlu olunur? Sorusunun kişiye göre cevabı vardır

Sayısız cevap hem de

Bana göre sahip olduklarıma şükrederek

Sahip olmadıklarımı hiç düşünmeyerek

Siz de deneyin derim...

Bir insan içinde ne taşıyorsa onu aktarır

Değersizlik hisseden değersizleştirir

Yetinmeyen sürekli eleştirir

Öfkeli suçlar durur

Utancı olan başkasını utandırır

Sevgi taşıyan sevgi hissettirir, küçümsemez destekler

Kim sana ne hissettiriyorsa kaynağı kendisidir.

Kısacası; Baktığın benim gördüğün sen...

Selam ve dua ile