OLDUK, GÖRDÜK, BİLDİK

Annelik zormuş annem... Olduk, Gördük, Bildik.

“Annelik nedir annem”, derdim çocukken elimde oyuncak bebeğimle…

“Ben ol da bil!” derdi annem.

“Sen” oldum annem bak!

“Sen“ oldum ve bildim neymiş bu işin yürekçesi…

“Zor kızım çok zor ana olmak” derdin o engin şefkatinle…

Anlamazdık o zamanlar biz zamaneler…

Zormuş annem…

On iki yıl önce yemyeşil bir battaniyeye sarılı kızımı hemşire elime verdiğinde anladım o gün bana dediklerini.

Küçücük bedeni ama kocaman gözleriyle bakıyordu yüzüme…

Hadi diyordu hadi…

Al beni kucağına birlikte büyüyeceğiz seninle…

Rabbim herkese nasip etsin bu duyguyu…

Kimseyi de evladıyla imtihan etmesin.

Ana olmak “Hiç”ken “ Hep”olmakmış meğer…

Çoğalmakmış durmadan…

Dünyaya meydan okumak, mazi ve istikbali sırtlamak. Pervasız bir gözü karalıkmış…

Zormuş annem… Olduk, Gördük, Bildik…

Ana olmak kor ateşlerde üşümesi, kara kışlarda buz kesmesiymiş yüreğin…

Hep “Ben”derken artık “O” “İlla O”demesiymiş…

***

Kalbiye hanım da gerçek bir kahraman minicik engelli bir kız çocuğunu tırtıldan kelebeğe çeviren…

Çok olmadı onları tanıyalı, ama çok sevdim

Anne kız aşkı kahramanlık aslında hayata karşı yaşadıkları.

Sarı prenses omurilğinde sıkıntılarla başlıyor hayata.

On iki yılına on iki büyük ameliyat sığdırıyor yavrucaky.

“Her ameliyat sonrası yürümeyi unuttu Özge kasları zayıfladığı için” diyor annesi.

“Her defasında yeniden öğrendi yürümeyi”

Kendi küçük yaşadıkları çok büyük hep mücadele ile geçen on iki yıl…

Belki onun yerınde olsak onun kadar mücadele etmeyiz emin olun…

Dedim ya onların ki tam kahramanlık hayata karşı.

Özge başarılı umut dolu pırıl pırıl bir genç kız şimdilerde.

Resim yapmayı da çok seviyor en son yaptığı resminde düşlediği engelsiz hayatını resmetmiş…

***

Annesi, anne yüreğiyle şöyle diyor:

“Özgem sarıpapatyam hayata karşı başını hep dik tutmuştur her ne kadar hayat ona çelme takıp düşürse de…

Her defasında ellerinden tutup kaldırdım onu tekrar denemeliyiz kızım diye.

Her insanın yaşadığı hayat zordur ama bizimkisi bambaşka…

Kızım koşamıyor ama yürüyor buna da şükür…

Hiçbir zaman normal bir ayakkabı ya da terlik giyemedi Özge.

Anneyim ben bu durum kahrediyor beni ama değnekle bile ayakta durması benim için ne kadar önemli bilemezsiniz.

 Herkes gezip tatil yaparken Özge kendini bildi bileli haftada üç gün fizik tedavi görmekte.

Yine de buna da şükür diyorum bizden daha kötü durumda olanlar var fakat anlayişsız kendini bilmez insanlar yüzünden çok zaman üzülüyoruz.

“Vah vah çok güzel kız yazık” diyen ayakkabıları ile dalga geçen, okulda oyuna katılamadığı için onunla vakit geçirmek istemeyen arkadaşları bizleri zorluyor.

Biz anne kız her olumsuzluğa göğüs geriyoruz, hep gülümsüyoruz sabırla ve sevgiyle savaşıyoruz hayatla.

İleride geçmişe bakıp bu mücadelemizle gurur duyacağız. 

Her annenin hayalleri vardır benim hayalim kızımın bu yılı ameliyatsız geçirmesi. 

Sizler ayakkabı beğenemezken çocuklarınıza biz yeni protez ayakkabı için para biriktiririz.

Sizler çocuğunuz gezip dolaşsın dersiniz, ben çok şükür bugünü de düşmeden atlattık derim. (düşmemiz yasak çünkü)

Evet, annelik zordur fakat engelli bir çocuğun annesi olmak bambaşka...”

***

Bizlerden duyarlı davranmamız sadece istekleri…

“Bizim hayatımız zor fakat engelli yollarını araçlarla kapatarak daha da zorluyorsunuz bizleri ya da kırıcı, aşağalıyıcı davranışlarınızdır canımızı yakan.”

***

Annelik…

Hiç varamayacağı kapıları çalması, hiç ederek ömrünü adamasıymış…

Hiç kızamaması yüreğin, almayı düşünmeden hep vermesiymiş ömründen…

Hep sarıp sarmalaması, hiç hesap sormadan hep dost hep yar olmasıymış annem…

Zormuş annem…

Meğer ölümüne bir kara sevdaymış analık.

Olduk, gördük, bildik.

Selam ve dua ile…