ADI YOK…

11 ilde sayısız canımızı koyduk toprağa diri diri. Bütün ülke değil yıllarca yas tutsak, ömür boyu ağlasak, az kalır bu acının yanında. Bu acının tuhaf bir yanı var; tarifi yok. Bu acının tarifi yok. Biraz ağlasam, yok dur ağıt yaksam, iki gün yemek yemesem, bir ay kimseyle konuşmasam, bir yıl gülmesem falan değil bu acının şartları. Ömür boyu ağlasak, bir o kadar daha ağlar gözlerimiz. Yüreklerimiz yanıyor; şu, bu, o değil… Onun gibi, bunun gibi değil... Evim yıkılmış, sevgilim terk etmiş, annem ölmüş, canım yanmışlarımızın toplamı ve adı yok? Adı yok acının…

***

Biraz gülsem ayıp olur, çocuğumu sevsem; çocuğu ölenler aklımda, anneme sarılsam; annesi ölenler gözlerimin önünde, uyusam; evsizler hatırımda, ne yapsam bir başkasının acısı dediğimiz noktada bu acı! Hareket etsek, soğuktan oyun oynamayan çocukların içimize dert diye düşeceği ızdırap bu. Tarifi yok ama görseli hep sol yanımızda. Yemek saatimiz bir saat gecikince elimiz ayağımız titriyor, kapalı asansörde bir arıza olsa on dakika kalamıyoruz. Evlatlarımızı görmeden bir gün duramıyoruz; onca insan aç susuz kaç saat karanlıkta kaldı. Sevdiklerinden ayrı ve ülkenin her yanı öksüz yetim, kimsesiz kaldı bir anda. Hiç bu kadar kimsesiz kalmamıştık ülke olarak. Sanki herkes enkaz altında! Birçok yazımda, şiirimde çok bahsini geçirmişimdir. Yaşadığımız acıların karşılığı olarak; bir deprem yeri yüreğim gibi… Şimdi gerçekten bir deprem ülkem, bir deprem yüreğim, bir deprem acım! Bir deprem geleceğim…

***

Ne yana baksak şehit, kahraman kanıyla bezeli vatanımız yine birçok şehit kanıyla bezendi. Uyumaların uyanmaları olmayabiliyor bazen. Sıkıca sarılın sevdiklerinize, yarın yokmuşçasına… Masal anlatıp öpmeden uyutmayın çocuklarınızı. Selam vermeden geçmeyin esnafa. Çok söz vermeyin hayata ve tadını çıkara çıkara yaşayın en güzel anları bir dahası olmayacakmış gibi… Meğer ne çok eksiğimiz, ne çok vazgeçtiğimiz, ne çok unuttuğumuz, nede çok ertelediğimiz şeyler varmış. Hayal gibi, hayat gibi, ölüm gibi… Ertelemeyin olabilecek hayalleri ve anları. Yoksa hepsi bazen bir enkazla pişmanlık oluyor!