BİR PATİ DE Mİ SEVMEDİN?

Son zamanlarda sokaktaki dostlarımız ile ilgili ortaya çıkan görüntüler, yapılan davranış biçimleri oldukça hepimizin yüreğini acıttı!

Öncelikle şiddetin sonradan oluşan bir durum olmadığı kanısındayım. Şiddet tam bir aktarım olarak ilerliyor. Babadan ya da anneden şiddet gören çocuklar önce oyuncaklarına sonra en yakınına sonra da sokakta gördüğü her canlıya aslında çoğu zaman bilinçsizce şiddet uyguluyor. Kişiye bu şiddet gibi bile gelmiyor bazen; buna hakkı olduğunu düşünüyor çünkü bir başkası da ona şiddet uygulayıp kendine bunu hak saymıştı. Havlayan köpeğe taş atan, ağlayan bebeği tokatlayan, hakkını savunan kişiyi suçlayan garip bir millet olduk! Empati yeteneğimiz hiç kalmadı, keza belki de hiç olmadı. Hakkımızdan ziyade haddimiz olmayan her konunun içindeyiz, adalet ve saygı hariç!

Peki ya şiddet neyin ispatı?

Şiddet, bir haykırış aslında! Çocukluğunda gördüğü şiddetten bir ipucu verme, tahammülsüzlüğün işareti, saygının yok oluşunun hareket bulmuş hali...

Peki ya şiddet gören canlıların ne suçu var?

Sokakta yaşayan bir canlı size ne yapmış olabilir ki? O canlının yok oluşu size ne katabilir ki?

Çözüm mü nedir?

Çözüm sevgidir dostlar!

Çözüm sevgiyle yoğrulan ailelerdir. Lütfen ebeveynliği sadece çocuğun karnını doyurmak ya da onu güzel okullarda okutmak olarak algılamayın. Çocuklarınızın öncelikle ruhlarını doyurun, sarılın, sevin, konuşun! Evde çocuk üstünde kurduğunuz otoritede dahi vicdani bir tat olsun. Çocuklarınızı sokaktaki dostlarımızdan korkutmayın; bırakın dokunsunlar, bir tabak süt versinler, sarılsınlar...

Çocuklarınıza hayatları boyunca yaptığınız en iyi şeylerden biri onlara sokaktan bir dost hediye etmektir... Sevgiyle bütünleşmeyen, sevgi görmeyen kalpler bunu nasıl göstereceğini de bilemez. Sevgi uzaktan gösterilen bir şey değildir. Sarılın, söyleyin ve öğretin!

Gelecek nesiller için biraz harekete geçin, şiddeti hiçbir canlı kabul etmemeli ya da olağan karşılamamalıdır.