MİŞ SANKİ…

Komşu komşunun külüne muhtaç değilmiş gibi, aileler bağlarını unutmuş gibi, evlatlarımız sanki bu dünyaya kendisi gelmek istemiş gibi, hiç inancımız kalmamış gibi…

Bir çiçeğin açması mutlu etmiyor bizi ya da bir bebeğin gülmesi…

Kedileri gördüğümüzde selam vermiyoruz nedense,

İnsanlara hep tavırla yaklaşıyoruz; değersiz hissettiren tavırlarla,

***

Ağaçları sulamıyoruz,

Sokaklarda yürümüyoruz, konuşmuyoruz tanıdıklarımız ile

Aile bağlarına önem vermiyoruz, misafirlikten hoşlanmıyoruz,

Hastalara geçmiş olsuna gitmiyoruz bir kilo meyve ile

Ve sahip olduğumuz elimize, ayağımıza dahi şükretmiyoruz…

Garip bir umursamazlık çukuruna düşmüş, çırpınıp duruyoruz…

Halbuki vücudumuz, doğamız sevgi dolu, sevgiyle yoğrulmuşuz aslında…

***

Çok mu fazla gelir bu dünyaya;

Komşumuza bir tabak kek göndersek,

Mahalledeki ağaçları sulasak, bir kap su versek kedilere,

Akraba ziyaretleri yapsak her hafta sonu,

Uzaktan da olsa bir hastanın ziyaretine gitsek,

Her sabah ellerimize, ayaklarımıza bakıp şükürler olsun desek,

Misafir kahkahası olsa evimizde,

Komşularımız kahkaha sesinden rahatsız olsun gerekirse;

Gülüşmelerin gürültüsü duyulsa sokağımızda…

Sevmekle başladı her şey…

Ve öyle devam etmeli bence!

Çiçeği, böceği, insanı, doğayı ve bir kediyi sevmekle…