SIRTIMIZDA YUMURTA KÜFESİ

Bu günlerde herkes gitmek istiyor

Küçük bir sahil kasabasına,

Başka ülkelere, dağlara, uzaklara…

Hayatından memnun olan yok

Kiminle konuşsak ayı durumda

Her şeyi, herkesi bırakıp gitme isteği…

Öyle yanına almak istediği üç şey falan da yok kimsenin

Bir kendim diyor

Bu yeter zaten

Her şeyi, herkesi götürdün zaten

Keşke kendini bırakıp gidebilse insan…

Hani kendimizden razıyız diyelim diğer şekilde de olmuyor

Yani her şeyi yüzüstü bırakıp gitmek göze alınamıyor

Bir yanımız kalk gidelim

Öbür yanımız otur diyor

Otur diyen kazanıyor

O yanımız kalabalık çünkü

İş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, evdeki kedi, kavanozdaki turuncu balıklar…

Güvende olma duygusu

En kötüsü de alışkanlıklar…

Alışkanlığın verdiği rahatlık duygusu

Monotonluğun verdiği bıkkınlık duygusunu yeniyor

Kalıyoruz kuş olup uçmak isterken…

Ağaç olup kök salıyoruz

Evlenmeler

Bir çocuk sahibi daha olmak

Borca girmek

İşi büyütmek…

Kapı önündeki sokak köpeği bile gitmemize engel…

Alıp götürsek gelmez ki

Bu sokağın köpeği olduğunu farkında

Herkes onu o herkesi seviyor

Hangi birimiz gitsin

***

“Sırtında yumurta küfesi olmak” diye bir deyim var.

Evet sırtlarımızda yumurta küfesi var hepimizin

Kendi imalatımız küfeler hem de…

Ama mutsuz da yaşanmaz ki dünyada

Ölüm var kapıda

Zaman az…

Ölüme inat direnmek, tutunmak lazım hayata…

Bari küçük kaçışlarımız olsa.

Var tabi yapanlar, ama az…

Sadece kaymak tabakasından

Hepimiz kaçabilsek

Bütçe, zaman, keyif denk gelse mesela

Sabah 8 akşam 6 sıkışıp kalmasak

Ne mümkün…

Sırf yeme, içme, barınmanın bedeli

Bu kadar ağır olmamalı

Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz

Ne saçma…

Son bahar mı bizi bu hale getiren?

Galiba…

Rengarenk yaprakların suçu hep

Her son bahar gitmek isterim ben…

Gittiğim olmadı hiç…

Ama olsun

İstemek de güzel…

***

Birde şu kibirliler var ya

Yüzlerinde dünyayı ben yarattım

Burnu düşse yerden almam maskesi takılı olanlar

O maskelerinin altında olmayan cesaretlerini saklıyorlar oysa…

Yazık…

***

İnsan neyden kaçarsa ona koşar aslında

Neyi yapmam derse

Evren onu yaptırmak için mücadele vermeye başlıyor.

Büyük konuştuğun her kelimeyi yediriyor hayat insana

Hayat daima öğretiyor

Bu asla olmaz dediğim her şey oldu

Bunu asla yapmam dediğimi yaptım

Gitmem dediğim yere gittim

Asla dinlemem dediğim müziği dinledim

Hayat bu…

Asla deme tam da bu yüzden

Kafana vura vura öğretir sonra

Asla diye bir şey olmadığını…

En derin yaralarla başlar en derin gülücükler

En yüksek uçurumlardan düşerken öğrenirsin uçmayı

En derin denizlerde boğulurken öğrenirsin tek nefeste yaşamayı

Yazarın dediği gibi;

Tek ihtiyacım olan şey

Bir deniz kenarında sabaha kadar oturup

Olan biteni gözden geçirdikten sonra

Kafasında her şeyi aşmış olarak

Hayata devam etmek…

Selam ve dua ile…