TOZ

Kendimi karanlık bir odada küçük bir yerden içeriye giren ışık huzmesinde uçuşan tozları seyrederken buluyorum.

Biraz isli, biraz tozlu ama huzurlu; içeriye dalan küçük ışığı seyrediyorsun ve ışığın içinde uçuşan toz parçacıklarını.

Aslında o toz parçacıklarından her yerde var ama sadece o ışık huzmesi içinde uçuşanları görüyorsun.

O ışık huzmesi içinde kendini görüyorsun, uçuyorsun, dalıyorsun, gidiyorsun, geliyorsun.

***

Yaşamak, yazdırır.

Yaşayamamak daha çok yazdırır.

***

Sonra bir toz parçacığı durur:

-Ne bakıyorsun?

+Ne mi bakıyorum?

-Niye bakıyorsun?

+Sana bakmıyorum.

-Kime bakıyorsun?

+Bütüne bakıyorum.

-O bütünün içinde ben de olduğuma göre bana da bakıyorsun. Bana baktığına göre sana hesap sorabiliyorum.

+Sor toz efendi sor, sen de sor!

****

Toz parçacıkları uçmaya devam ediyor. Her biri ayrı bir alem, ayrı bir dünya, ayrı bir kafa. Karanlığın içinde süzülen bir ışık ve sadece ışığın geçtiği alanda duran toz parçacıkları görünüyor.

***

Karanlığın içinden bir ses yükselir:

-Sen bakıyorsun!

+Sen kimsin?

-Ben iyi tozum.

+Peki ya daha demin ki toz?

-O kötü tozlardan.

***

Tozun iyisini kafayı çekenlerden duymuştum ama bir tozdan duymamıştım.

Sen bakıyorsun… Evet bakıyorum ve herkes bir yerlere, bir şeylere bakıyor. Bakıyoruz öyle, akşama kadar. Akşam da bakıyoruz yatana kadar. Yatınca da bakıyoruz uyuyana kadar.

***

Karanlığın içindeki ses yine konuşur:

-Sen bakıyorsun ve beni görmüyorsun.

+Seni görebiliyor muyuz?

-Bakmayı bilirsen görürsün. Beni görmen için ışık lazım; ışık için de karanlık!

***

Şimdi o ışık huzmesinin içeriye daldığı delikten çıkıp uçmak istiyorum.

Kaybolmak istiyorum ve o kayboluşun içinde yalnızlık ve yalnızlığın için huzur istiyorum.

Yalnız olma fikri biraz soğuk geldi; yanıma birini daha istiyorum, uçuşan tozla konuşabilecek yeterlilikte birisi olsun yeter…

***

Uçuyorum şimdi en yükseklerde, kimsenin beni fark etmediği bir yerde.

Bir insan.

Bir insan gördüm şimdi, o ise sadece bakıyor.

Oturup konuşmak.

Ve cümleler kısaldıkça anlamsızlaşmak, anlamsızlaştıkça iyi hissetmek.

***

Şimdi hiçbir şey istemiyorum. Çünkü alıyorum.